Dlaczego się uśmiecham? Ponieważ przechodzimy do jednego z najtrudniejszych momentów tej rozmowy. Gdyby ktoś zapytał mnie o to, co Ty w innym momencie, zapewne nie powiedziałbym całej prawdy. Mam na myśli, iż nieświadomie ukrywałbym pewne fakty. Teraz gdy patrzę na to wszystko, co się wydarzyło, niektóre sytuacje z mojego życia, będąc tak z boku, to widzę więcej. Ludzie mówią, że człowiek uczy się całe życie i jak najbardziej mają rację. Tak jest też ze mną, choć nie wiem, na co mi ta lekcja miałaby się przydać w tym momencie. No dobrze, przejdźmy do rzeczy.
Jestem pogodnym facetem, który dużo się uśmiecha. Nie jest to sztuczne, mnie naprawdę dużo uszczęśliwia, zwracam uwagę na wszystko. Słyszałem, że powinniśmy nauczyć się cieszyć tymi małymi rzeczami, na tym polega sztuczka bycia radosnym. Nie wiem, czy dobrze to interpretuje, ale działa. Bardzo często można dostrzec w moim spojrzeniu po prostu taki miły błysk. Dlatego jestem odbierany przez większość otaczających mnie ludzi, jako osoba przyjazna i łagodna, co jest prawdą. Taki jestem w kontaktach z innymi. Nie lubię robić sobie przeciwników, bo po co komplikować sobie jeszcze bardziej życie? Na pewno rozumiesz, o co mi chodzi. Nie podnoszę głosu, wolę rozwiązywać sprawy na spokojnie, chociaż jeśli trzeba dopuścić się przemocy, to nie będę się wahać. Niezależnie, kto stoi naprzeciwko mnie, choć sam osobiście jej nie lubię. Czasami jednak to jedyna forma komunikacji. Co poradzisz? Trudno wyprowadzić mnie z równowagi, jestem cierpliwą osobą o dość mocnych nerwach. Sam w sobie już byłem opanowany, a te cechy wzmocniły treningi posługiwania się kataną. Gdy ćwiczysz każdy cios, powtarzając go setki i tysiące razy, musisz być taki. W innym przypadku rzuciłbyś to po kilku dniach. Perfekcja wymaga czasu, choć samemu nie sądzę, abym był idealnym wojownikiem. Czy coś takiego w ogóle istnieje? Czasami droga do osiągnięcia celu, jest ważniejsza niż sam on. Dlaczego w ogóle próbujemy raz za razem coś osiągnąć? Bo chcemy być najlepsi, zdarzają się wyjątki, które mają inne pobudki. Ja na początku byłem w tej pierwszej grupie, potem mi się to zmieniło. Dużo mówię, prawda? To kolejna cecha mojego bycia. Gdy jestem w nastroju do rozmowy, to buzia mi się nie zamyka. Mógłbym rozmawiać godzinami, o tym, co się dzieje, pogodzie, widokach, które oglądałem, książkach przeczytanych i tych czekających na swoją kolej. Mam kilka pasji, o jednych mówię, inne trzymam w sekrecie, ale znajdą się niektórzy wścibscy. Tak, myślę dokładnie o Tobie! Czasami filozofuję, to część mojej osoby, chociaż zdarza się rzadko. Będąc świadkiem rozmowy, która nie ma luźnej formy, wolę być obserwatorem i słuchać tego, co mają do powiedzenia, jednak gdy już się odezwę, to mówię krótko, zwięźle i na temat. W tego rodzaju konwersacji przedkładam prostotę. Najgorzej dla kogoś, gdy będzie chciał się ze mną spierać, to wtedy raczej masakruję przeciwnika. Przyznam się szczerze, że sprawia mi przyjemność, a już w ogóle wykorzystywanie jego własnych argumentów przeciwko niemu, to cudo! Miny tych osób są cudowne! No co, nikt nie jest idealny, każdy ma swoje wady. Ja też, jedną lub dwie. No dobra więcej niż powiedziałem przed chwilą. Zwracam uwagę na wszystko, co mnie otacza, zdecydowanie zboczenie zawodowe. Gdy próbujesz odesłać duchy, które wcześniej były szajką bandytów, to musisz mieć oczy dookoła głowy. Dlatego też robiąc cokolwiek, najpierw obrzucam swoją okolicę spojrzeniem. Czasami jawnym, chociaż częściej dyskretnym. Absolutnie! Lubię dobre jedzenie i dużo zjeść, choć zdecydowanie tego po mnie nie widać. Naprawdę, podczas jakichkolwiek wypadów, potrafiłem pochłonąć porcję za dwie osoby. Codzienne treningi spalają dużo kalorii, więc sama rozumiesz. Choć przeważnie lubię mieć większość rzeczy zaplanowane, to czasami zdarzy mi się zrobić coś spontanicznego.